بیانیه راهبرد مشارکت عمومی وزارت نیرو
آغاز تشکیل وزارت آب و برق (که بعدها به وزارت نیرو تغییرنام و وظیفه پیدا کرد) ازاولین نظامنامه موسسه برق تهران مصوب بیست وپنجم مهرماه ۱۳۱۵ که به منظور برق رسانی به منازل و معابر شهر تهران تاسیس شده بود؛ و قانون اجازه تاسیس بنگاه آبیاری مصوب بیست و نه اردیبهشت سال ۱۳۲۲ که وظیفه اش توسعه واصلاح امور آبیاری کشور بود؛ به وجود آمد. وضعیت ساختار اداری دولت پس ازمشروطه تا سال ۱۳۴۲ كه وزارت آب و برق تأسیس‌شد، همیشه‌بگونه‌ای‌بوده‌كه‌ضرورت تمركز مربوط به امور آب و برق و انرژی در یك مجموعه منسجم احساس‌می‌شد. به وجود آمدن تاسیسات سدهای مخزنی در نقاط مختلف کشور (لار، لتیان، درودزن،زرینه رود، و...) قانون اجرای انتقال برق ازطریق خطوط هوایی(1339/۳/2)و وجود چندین دستگاه كه متكفل مسئله آب رسانی و برق رسانی بوده‌اند نیز هیچگاه‌راهگشای حل معضلات جامعه نبوده است. بنابراین، دیدگاه های جدیدی که‌دخالت مؤثرتر دولت در امور زیربنایی در بخش های آب، برق و انرژی را ضروری میدانست؛ همچنان سبب بوجود آمدن طیف وسیعی از دستگاههای اجرایی موازی و مشترك‌گردید كه به نحوی به مسئله تامین برق وآب (آشامیدنی،کشاورزی و سایر مصارف) مشغول بودند. اما مشکل اساسی این بود که این دستگاه ها از نظام و انسجام و هماهنگیخاصی برخوردار نبودند. به همین دلیل این معضل دولتمردان را برآن داشت تا با تاسیسیک سازمان که بتواند وظایف ارایه خدمات آب و برق را درسراسر کشور برعهده بگیرد؛موافقت کنند و همین تفكر در نهایت منجر به‌تأسیس «وزارت آب و برق» شد.
لایحه قانون تاسیس وزارت آب وبرق مصوب بیست وششم اسفند ۱۳۴۲ در واقع نقطه پایانی به تمامی سرگردان هایی بود که هم مصرف کنندگان آب و برق داشتند و هم شرکت هایی که دراین زمینه فعالیت می کردند.